Η κοινωνία που ζούμε είναι δομημένη με βάση τις εξουσιαστικές σχέσεις που τη διέπουν και διαιωνίζεται από αυτές. Οι τρόποι που εμφανίζονται είναι πολλαπλοί, όπως και οι τρόποι που χαράζονται οι πατριαρχικές αφηγήσεις πάνω στα σώματα και μέσα στα μυαλά μας, ήδη από την παιδική ηλικία. Οι αφηγήσεις αυτές πλάθουν τα πρίσματα μέσα από τα οποία βλέπουμε και αναλύουμε την πραγματικότητά μας και εκφράζονται ως συμπεριφορές. Περνώντας από το στάδιο της παιδικής ηλικίας σε αυτό της προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας, το άτομο εντάσσεται με αμεσότερους και εντονότερους τρόπους σε αυτό που ονομάζουμε κοινωνία και έρχεται στην θέση να αυτοπροσδιοριστεί, να πάρει αποφάσεις για το ίδιο και να ορίσει τους όρους με τους οποίους θέλει να υπάρχει.
Αυτή η διαδικασία δεν συμβαίνει στο κενό, αλλά σε ένα πλαίσιο το οποίο αποτελείται από πολλούς παράγοντες. Η σχέση με την οικογένεια, οι διαπροσωπικές σχέσεις και η κουλτούρα των συνομηλίκων, τα social media και ο ευρύτερος περίγυρος του ατόμου με το σχολείο να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της μέρας του άρα και της καθημερινής του ζωής. Κάποιες από αυτές τις σχέσεις μπορεί να είναι προωθητικές, άλλες μπορεί να πάρουν χαρακτήρα εξουσιαστικό.
Μια από αυτές είναι και η θέση του καθηγητή προς μαθήτριες. Άντρας απέναντι σε κορίτσια, ώριμος απέναντι σε μαθήτριες, ειδικός και σπουδαγμένος έναντι σε «μικρά και άμαθα», άτομο με κύρος έναντι σε απλές μαθήτριες που απλά τον κακολογούν, ενήλικος απέναντι σε ανήλικα άτομα, σε όποιο δίπολο και αν τον τοποθετήσουμε, η θέση που κατέχει γίνεται εξουσιαστική. Η εξουσία αυτή μπορεί να πάρει τη μορφή σεξουαλικοποιημένης βίας, η οποία εγγράφεται στα σώματα νεαρών ατόμων, είτε εκφράζεται λεκτικά είτε σωματικά. Οι βιασμοί και οι γυναικοκτονίες δεν συμβαίνουν στο κενό, είναι η κορυφή μιας πυραμίδας έμφυλης βίας που αρχίζει από σχόλια και αφηγήσεις για το σώμα. Αυτό είναι ακόμα πιο εξοργιστικό να συμβαίνει σε άτομα στην ηλικία που διαμορφώνουν την σχέση με το σώμα και την σεξουαλικότητά τους και ακόμα παραπάνω όταν αυτό συμβαίνει σε έναν χώρο όπως οι σχολικές τάξεις, έναν χώρο που θα έπρεπε να είναι δικός τους, ασφαλής και γόνιμος για να ανθίσει το κάθε ένα με τον τρόπο του.
Το ζήτημα για εμάς δεν είναι η μετάθεση ενός ή δύο καθηγητών, αλλά η οριστική απομάκρυνσή ατόμων σαν και αυτούς από τα σχολικά πλαίσια και από οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει να κάνει με παιδιά ή εφήβους. Κρίσιμο επίσης είναι να διερευνήσουμε τους τρόπους με τους οποίους τα σχολεία θα αποτελούν πραγματικά ασφαλείς χώρους, χώρους αλληλεγγύης και δημιουργίας υγιών σχέσεων, κοινότητες μικρών και μεγάλων, χώρους αληθινής μάθησης και εξερεύνησης.
Και επειδή οι κόσμοι φτιάχνονται από αυτούς που τους ζούνε, δεν θα θέλαμε να πράξουμε μόνα μας, με λόγο και πράξη μέσω των δικών μας πρισμάτων, αλλά θα θέλαμε να συζητήσουμε με τα ίδια τα υποκείμενα της σχολικής κοινότητας.
Γι΄αυτό λοιπόν, σε μία προσπάθεια να έρθουμε σε επικοινωνία με τα μαθητά και τους γονείς τους, προχωρήσαμε σε μοίρασμα του παραπάνω κειμένου στα άτομα που φοιτούν στο σχολείο της Ολυμπιάδος ,όπου υπήρξαν καταγγελίες από μαθήτριες οι οποίες είχαν δεχτεί παραβιαστικές συμπεριφορές από έναν καθηγητή τους. Βέβαια η δράση μας αυτή δεν πήγε όπως υπολογίζαμε τόσο την ώρα που μοιράζαμε το κείμενο, όσο και στο ραντεβού που καλούσαμε τα άτομα για να συζητήσουμε.
Καθώς μοιραζόταν το κείμενο στα μαθητά που προσερχόντουσαν στον χώρο του σχολείου, καθηγητές εξέφρασαν την δυσαρέσκειά τους προς τα άτομα που μοίραζαν. Ανέφεραν πώς πλέον το θέμα έχει λήξει και δεν υπάρχει λόγος να τους “ενοχλούμε” ακόμα (προφανώς μας συσχέτισαν και με άλλες συλλογικότητες που έχουν κάνει παρέμβαση στο συγκεκριμένο χώρο), καθώς ο καθηγητής δεν βρίσκεται στο σχολείο, χωρίς να διευκρινίζεται αν έχει μεταφερθεί σε διαφορετικό σχολικό περιβάλλον, αν απλά κάθεται σπίτι του χρησιμοποιώντας την άδειά που δικαιούται ή αν του έχει ασκηθεί πειθαρχική δίωξη έπειτα από διενέργεια Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης (Ε.Δ.Ε) (πράγμα που φαίνεται απίθανο καθώς τέτοιες διαδικασίες απαιτούν αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να ολοκληρωθούν).
Υπήρχε δηλαδή ένα γενικότερο κλίμα εφησυχασμού, ότι το πρόβλημα έχει λυθεί απλά επειδή αυτό το σκουπίδι απουσιάζει από τον συγκεκριμένο χώρο. Αδιαφορώντας αν την δεδομένη στιγμή στο στόχαστρο του παραβιαστή υπάρχουν άλλα ανυποψίαστα άτομα που στο πρόσωπό του βλέπουν το πρόσωπο ενός καθηγητή, του καλού κυρίου που να βοηθήσει θέλει , του μπαμπά, του θείου του οικογενειακού φίλου και άλλα τέτοια πρόσωπα πίσω από τα οποία ξέρουν καλά να καμουφλάρουν το απαίσιο και άρρωστο μυαλό τους τέτοιου είδους αποβράσματα.
Μας λυπεί πάρα πολύ λοιπόν το γεγονός ότι υπάρχει μια πρακτική συγκάλυψης τέτοιων συμπεριφορών και αδιαφορίας από τα άτομα της σχολικής κοινότητας.
Για εμάς λοιπόν το πρόβλημα δεν έχει λυθεί και δεν πρόκειται να λυθεί μέχρι και ο τελευταίος παραβιαστής να μην έχει χώρο σε αυτή την κοινωνία.
Είμαστε πολλά, δεν κάνουμε ησυχία,
το κράτος θα το κάψουμε και την πατριαρχια.
Ανοιχτή Αντιπατριαρχική Συνέλευση Φούστα Καπέλο